Συνθλίβοντας τους φόβους

choiceΣυγκινητικό να μου στέλνετε μηνύματα μερικοί και να ρωτάτε τι κάνω, σας ευχαριστώ. Ακόμα δεν ψόφησα, αν και κόντεψα.

Συγκεκριμένα ήταν την  1η Σεπτεμβρίου του 2014, που έχοντας βαλτώσει για χρόνια χωρίς καμία σωματική άσκηση και μπόλικες κραιπάλες σε φαγητό, αποφάσισα να πάω με έναν πολύ καλό μου φίλο και συμμαθητή τον Παντελή να μάθω Κραβ Μαγκά, που το ζαχάρωνα πολύ καιρό κι όλο το ανέβαλα.

Ευτυχώς που χα προλάβει να κόψω και το κάπνισμα , αλλιώς θα χα πεθάνει από το πρώτο πεντάλεπτο! Στα δέκα όμως λεπτά ζορίστηκα και έτσι κάθε δέκα λεπτά έπρεπε να σταματήσω να δω αν βρίσκομαι σε αυτή την διάσταση ή αν έχω πεθάνει. Γύρισα στο σπίτι και δεν μπορούσα να βγω από το αυτοκίνητο από το πιάσιμο. Και τον πόνο, τόσο αγύμναστη που ήμουν. Αλλά έβαλα ένα στόχο, αφού επιβίωσα της πρώτης προπόνησης, θα πήγαινα και την επόμενη να δω αν θα επιβιώσω!

Μην τα πολυλέμε, ένας μήνας με θερμαντικές, αχ και βαχ , πόνο, ιδρώτα και μελανιές! Ο στόχος παραμένει ίδιος, αν θα καταφέρω ακόμα μία προπόνηση χωρίς να τους μείνω στα χέρια και να αναγκαστούν να φέρουν μπουλντόζα να με κουβαλήσει.

Πέρασε μια χρονιά με μπόλικες προπονήσεις , σεμινάρια ,εξετάσεις, camp που δεν ήθελα να λείπω όχι μόνο μην χαθεί ο στόχος, αλλά γιατί πραγματικά περνάμε καλά. Ο δάσκαλος , οι συμπάσχοντες,  όλοι , όχι μόνο της δικής μου σχολής και των άλλων , γινόμαστε μια ωραία παρέα. Μια μεγάλη ομάδα. Ακόμα και σε κάτι τόσο «επιθετικό» και μαχητικό.

Ακούω σχόλια από κάποιους τύπου τι πας και κοπανιέσαι , θα δείρεις τον κόσμο, την έχεις δει Μπρους Λι  ;;; κλπ

Προσωπικά , πέρα από ότι θεωρώ απαραίτητο για όλους να γνωρίζουν αυτοάμυνα,  πάω και κοπανάω τον κακό μου εαυτό. Τον παλιό. Που μου έκανε κακό. Για να βρει μια κάποια σωστή φυσική κατάσταση αντίστοιχη της ηλικίας μου. Για να μάθει να μην αφήνεται και να προσπαθεί μέχρι όσο μπορεί. Να βρει δύναμη, γιατί μαζί με την σωματική είναι και η ψυχική, αλληλένδετες.

Πάω γιατί από όλα όσα με βρήκαν κι είχα φτάσει σε σημείο να παρακαλάω να πεθάνω κάθε μέρα, εκεί βρήκα ένα στόχο. Να εμφανίζομαι βρέξει-χιονίσει , ότι και να μου συμβαίνει και να μην με νοιάζει παρά μόνο αν θα βγει η προπόνηση και οι στόχοι. Μου έδωσε κίνητρα για να μπορώ να σηκώνομαι κάθε μέρα και να έχω κάτι να περιμένω. Για μερικούς τυχερούς η ψυχοθεραπεία μας είναι το Κραβ.

Δεν ξέρω αν μου συμβεί κάποια επίθεση αν θα καταφέρω να την βγάλω καθαρή, ξέρω όμως πως δε θα «φύγω» χωρίς να έχω προσπαθήσει καν.

Μέχρι τότε όμως κι αν συμβεί, δε θα ζω με τους φόβους. Γιατί στο Κραβ Μαγκά οι φόβοι συνθλίβονται. Είναι σίγουρα φοβερό να ζεις με τον φόβο του θανάτου. Εγώ τον θάνατο τον έχω αποδεχτεί και η θέση μου μόλις ψοφήσω με περιμένει. Την ζωή φοβήθηκα. Εμένα φοβήθηκα και το κακό που μου έκανα και επέτρεψα να μου κάνουν.

Τώρα δεν έχω να φοβάμαι και πολλά. Παρά μόνο μην συμβεί τίποτα και δεν μπορέσω να επιστρέψω στην προπόνηση με τον εκπαιδευτή μου και τους συμπάσχοντες-φίλους μου.

ΥΓ Τραγουδάκι, The Veer Union bitter end,  αφιερωμένο με τις ευχαριστίες μου για όλα στον εκπαιδευτή μου Αλέξανδρο Χρυσοβέργη και στους υπόλοιπους φίλους εκπαιδευτές  και συμπάσχοντες. Να είμαστε όλοι καλά να Κραβάρουμε μέχρι (δικής μου) τελικής πτώσεως.

           "Took a thousand scars to find me,
Every one of them reminds me

I won't ever surrender like that.
I know better, to ever fall back.
The enemy was living in my head,
I ripped it out and left it there for dead.
Now I'm alive I'm feeling born again,
And I will fight until the bitter end."

Τίνα Βάμβουρα