Περί Βίας

Όλοι όσοι ασχολούνται με την αυτοάμυνα, εκπαιδευτές και μαθητές, αντικειμενικά έρχονται αντιμέτωποι με το θέμα της βίας. Εκπαιδεύονται για να αντιμετωπίζουν τη σωματική βία, για να αποφεύγουν την άσκηση βίας και να λειτουργούν στη λογική της αποκλιμάκωσης και της γρήγορης  διαφυγής. Γι’ αυτό και είναι προφανές ότι όσοι ασχολούνται συστηματικά με το Κραβ Μαγκά έχουν αντικειμενικά ένα ισχυρό όπλο στα χέρια τους, αφού γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Βέβαια, το θέμα της βίας δεν περιορίζεται μόνο στη σωματική βία, στη βία που αντιμετωπίζεται με τεχνικές ή τακτικές αυτοάμυνας.

Η έννοια της βίας, με επιστημονικούς όρους, περικλείει όλο το πλέγμα ενεργειών που εξαναγκάζουν ένα άτομο ή μια ομάδα ανθρώπων να υποταχθούν στον ισχυρό, να προβούν σε πράξεις παρά τη θέλησή τους, να υποστούν μία ψυχολογική δοκιμασία ή να παραβούν ακόμα και αρχές και αξίες που πιστεύουν. Το κίνητρο της άσκησης τέτοιας βίας (ψυχολογικής, ενδοοικογενειακής, εργασιακής, κοινωνικής, σχολικής) δεν είναι πάντα ξεκάθαρο. Ωστόσο, πίσω από αυτό υπάρχει πάντα η προσπάθεια επιβολής ενός συμφέροντος ή μίας θέλησης σε βάρος μίας άλλης.

Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, η οικονομική κρίση έχει αναδείξει μορφές βίας που σε προηγούμενες περιόδους υπήρχαν μεν, αλλά οι συνθήκες δεν επέτρεπαν να εκδηλωθούν τόσο έντονα. Για παράδειγμα, η δεινή οικονομική κατάσταση που έχουν περιέλθει κοινωνικές ομάδες, οι μαζικές απολύσεις, η δραστική μείωση συντάξεων και μισθών είναι κάποιες από τις αιτίες για την αύξηση των αυτοκτονιών. Βεβαίως, είναι προφανές ότι αυτό δεν αποτελεί καμία απολύτως διέξοδο, ωστόσο είναι ένα αποτέλεσμα μιας κατάστασης η οποία εξαναγκάζει ανθρώπους να μην μπορούν να καλύψουν βασικές και στοιχειώδεις ανάγκες, να φυτοζωούν και να βλέπουν ότι δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους. Και αυτή είναι μια μορφή βίας και μάλιστα χωρίς καν να υπάρχει κανενός είδους σωματική επαφή ή απειλή.

Δεν είναι αντικείμενο του παρόντος άρθρου να αναλύσουμε τις βαθύτερες αιτίες για τις οποίες αυτού του είδους η βία, που πολλές φορές δεν την αντιλαμβανόμαστε καν ως βία, είναι καθημερινό φαινόμενο. Ένα φαινόμενο το οποίο μάς αναγκάζει να προσαρμοστούμε, να ζήσουμε με αυτήν, να τη συνηθίσουμε και τελικά να συμβιβαστούμε. Έχει όμως σημασία να δούμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης αυτής της βίας, χρησιμοποιώντας πάντα τη λογική του «ποτέ δεν τα παρατάω, ποτέ δεν παραδίνομαι». Εκπαιδευτές και μαθητές ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή είναι η βασική αρχή του συστήματος αυτοάμυνας Κραβ Μαγκά. Όσες τεχνικές κι αν μάθεις, όσο καλά κι αν τις μάθεις, μία από τις βασικές αρχές είναι να μην τα παρατάς ποτέ, να παλεύεις μέχρι την τελευταία στιγμή, με στόχο να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο, την απειλή, τη βία. Με στόχο να προστατέψεις τη ζωή της δική σου, της οικογένειάς σου, των αγαπημένων προσώπων σου.

Μόνο που στην περίπτωση στην οποία αναφερόμαστε, στην άσκηση δηλαδή της βίας από αυτόν που έχει στα χέρια του την ισχύ (σ.σ. ή νομίζουμε εμείς ότι την έχει) για να καθορίζει την τύχη όλων μας, αυτός ο αγώνας, αυτή η μάχη, δεν μπορεί να είναι ατομική υπόθεση. Είναι συλλογική. Το πώς δηλαδή θα γυρίσεις να κοιτάξεις τον διπλανό σου, να του δώσεις το χέρι για να παλέψεις μαζί του, να αμυνθείς μαζί του, να κάνεις στην άκρη εγωισμούς και μικροσυμφέροντα και να δεις πολύ πιο μπροστά. Να δεις το δάσος και όχι το μικρό δεντράκι που είναι μπροστά σου...